Ernst Barlach: De Mann, de singen deit

• Ernst Barlach (1870–1938)
• De Mann, de singen deit
• 1928
• Zink
• 49,3 cm hoch

In Barlach sien Läbenswark gifft dat ofteins Motive, de hei ümmer wedder nieg gestalten deit. In verschieden Afschnitte vun sien‘ Schaffen makt hei den Läsenden, Bettler un Hexen, oewer ok Lüüd, de singen. Barlach hett dat ok sülwst mi Musik, hei mach giern Bach, Beethoven, Schubert un Mozart, oewer ok de Dreigroschenoper vun Bertolt Brecht mit de Musik vun Kurt Weill drückt hei in sien Wark, ok in dat, wat hei schrifft, ut. De Mann, de singen deit, hüürt tau de Figuren, de oewerall bekannt sünd. Ein jung Mann hett de Oogen tau un is so mit siene Gedanken ganz un gor bi sienen Gesang. So as ofteins glöwt ‘n, dat dat ‘ne Sak is, de nich so wichtig is. Oewer Barlach wiest hier den Minschen bi eine siehr minschliche Sak, de ein in jede Tied un oewerall, egal in wegg Kultur, verstahn kann.

Hier geiht dat nich üm ein bestimmtet Lied orrer üm einen bekannten Sänger, sünnern de Figur wiest dat Singen, ahn dat de Sänger an wat denkt, hei lüüstert in sick rin un dat Singen hett kein Sinn un ok kein Zweck. So einen Mann kann ein tau jede Tied un oewerall begägnen. Afsünnerlich schient de Haltung: ein Bein upsett‘, de Hänn dorümslahn, dat kümmt vun de Traditischion ut Ostasien, taun Bispill vun de buddhistischen Figuren. De sünd för Barlach ümmer mal wedder ‘ne Anrägung, so as ok de Kunst vun Ägypten orrer vun de Indianers vun Nuurdamerika.