Handwark un Industrie 1650 bet 1700

In den Dörtigjöhrigen Krieg sünd väle lütte Städt‘ ahn Schutz un brennen dal. De Städt‘ koenen sick nich wieder entwickeln, wiel dat Geschäft nicht löppt, de Pest towt, dat nich miehr so väle Lüüd gifft un de Krieg tausamen allens in Dutt gahn lett. Handwark un Hannel sünd vermückert.
De Hannel verköfft blot noch in’t eigen Land, blot Kuurn ward noch an’t Utland verköfft. Den groten Hannel maken nu anner Lüüd. 1669 dröppt sick de Hanse tau’n letzten Mal.

Wismar ward Schwed’sch un hüürt so gornich miehr tau den mäkelborgschen Hannel tau.

Trüchentwicklung, Pestwellen, de Krieg un ok, dat ümmer weniger Lüüd hier läben daun, maken, dat nix wiedergeiht in de Wirtschaft. Dat Handwark un de Koopmannschaft sünd nich besünners entwickelt, wenn‘n dat mit de anner Länner in Westeuropa verglieken deit. Der Hannel in Schwed‘sch-Pommern geiht besünners gaud in‘t Binnenland, œwer ok Roggen un Malt lött sik ok in‘t Utland verköpen. Dat helpt bannig dorbi, dat de Habenstädte as Barth, Stralsund, Stettin, Griepswold un Wolgast vörankamen. All de anner Hannel mit dat Utland un Œwersee ward aftreckt woanners hen. De Hanse dröppt sik 1669 tau‘n letzten Mal. Dat de Schweden Schwed‘sch-Pommern besett hollen, is gaud för de Inwahners. Dat kümmt dorvun, dat de Schweden sik Mäuh gäben, de Länner an de südlichen Ostseeküst, de ehr tauhüüren, wirtschaftlich vörantaubringen.