Wapień ortocerasowy

• Morena

Poruszanie się lodowych mas z obszaru Skandynawii w okresie czwartorzędu podczas zlodowacenia północnopolskiego (Weichseleiszeit) zmienił rzeźbę terenu i przeniósł olbrzymie ilości skał różnego rodzaju i wielkość ze Skandynawii oraz obszaru morza Bałtyckiego w głąb Niemiec. Ten materiał skalny tworzył charakterystyczne krajobrazy moreny czołowej oraz dennej. Największe bloki skalne, zwane głazami narzutowymi stały się częścią historii ludzkości. Nadawano im nazwy, a o niektórych do dzisiaj krążą opowieści i legendy.

Stosownie do swego powstania, składu i pochodzenia, materiał skalny można różnie klasyfikować. Jedną z grup tworzą skały osadowe. Powstawały one przede wszystkim w akwenach wodnych, poprzez osadyenie się warstw materiału na piaszczystym i mulistym dnie. Niektóre skały zawierają skamieniałe pozostałości głowonogów, trylobitów, ramienionogów oraz mięczaków. Obszarem skąd wywodzi się czerwony wapień ortocerasowz (ortokonowy, od Orthoceras – wymarły rodzaj łodzikowca) jest Szwecja (Olandia). Powstał on w ordowiku (ok. 500 mln lat temu).