Religia do 1200

W okresie germańskiego okresu osadnictwa Longobardów, Warnów oraz Semnonów przedstawienia kultowe wyrastały z idei religii naturalnej. Słowianie, którzy pojawili się później tworzyli ośrodki kultowe, takie jak główna osada Luciców w Retrze z rożnymi wizerunkami bóstw urodzaju, wojny i pogody.

Na początku XII wieku biskup Otton z Bambergu rozkazał wybudować pierwsze chrześcijańskie kościoły na tym obszarze. W 1154 roku Henryk Lew otrzymał od cesarza prawo do mianowania biskupów Oldenburga w Holsztynie, Meklemburgii i Ratzeburgu.

Pierwsze klasztory cystersów w Althof koło Doberanu i Dargun zostały zniszczone przez Słowian, a następnie odbudowane. Biskup Evermodus (zm. 1178), który działał w Ratzeburgu od 1154 roku, jest uważany za ojca kościoła chrześcijańskiego w tym regionie. Po roku 1160 biskup Berno w Schwerinie zostaje obwołany "Apostołem Meklemburgii".

W okresie germańskiego okresu osadnictwa Longobardów, Warnów oraz Semnonów przedstawienia kultowe wyrastały z idei religii naturalnej.

Słowianie wznieśli świątynie kultowe w takich miejscach jak stolica Ranów na przylądku Arkona dla ich głównego boga Świętowita, czy przez Pomorzan w Wolinie (ówczesna Vineta). Jarowit był czczony w okolicach Gützkow i Wolgast, a Trzygłów w okolicach Szczecina. Byli ona bogami dobrych zbiorów, wojny oraz pogody.

Dopiero czasowy podbój tych ziem przez Polskę sprawia, że Wartisław I chrystianizuje cały kraj. Po 1124 roku biskup Otton z Bambergu przemierza kraj ze swoimi kapłanami i niszczy słowiańskie miejsca kultu, a w zamian buduje chrześcijańskie ołtarze i kościoły. W 1140 roku powstaje biskupstwo Wolin, przeniesione w 1175 roku do Cammin. Za wyspę Rugię odpowiedzialne jest duńskie biskupstwo w Roskilde.